پس از رحلت حضرت محمد (ص) در زمانی که علی (ع) و برخی از افراد قبیله بنی هاشم مشغول تدفین پیامبر بودند؛ عده ای از مهاجران و انصار که ابوبکر، عثمان و عمر نیز به همراه آنها بودن در مکانی به نام سقیفه بنی ساعده تجمع کردند تا برای حکومت تکلیف تعیین کنند. پس از دعوا و مشاجرهایی که داشتند و بدون توجه به سخنان پیامبر در روز غدیر، ابوبکر به عنوان خلیفه انتخاب شد. سپس عمر و عثمان به ترتیب به خلافت رسیدند، امام علی (ع) در مقابل این موضوع به مدت 25 سال صبر کردند، پس از به قتل رسیدن عثمان، برخی از صحابه به ملاقات امام علی (ع) رفتند و گفتند: ما شایسته تر از تو برای خلافت، کسی را نمی شناسیم؛ امام علی (ع) گفتند: من وزیر باشم بهتر از اینکه امیر شما باشم. آنها گفتند: به جز بیعت کردن با تو، چیزی را قبول نمی کنیم. امام علی (ع) گفتند: بیعت مخفیانه نمی شود و باید در مسجد باشد. به جز چند نفر همه انصار با ایشان بیعت کردند، دلیل مخالفت امام علی (ع) با بیعت با مردم این بود که ایشان جامعه موجود را فاسدتر از چیزی می دانست که ایشان بتواند آن را رهبری کرده و معیار های خود را به اجرا درآورد.